Ach te kasztany, ach te żołędzie, może ktoś powie co z tego będzie.?.. Muszę nazbierać ich całą kieszeń, będę wiedział ,że przyszła jesień. A może schowam je do poduszki, bo tak podobno robiły wróżki, liczyły plamki na burym grzbiecie. Plotły trzy po trzy pewnej kobiecie. Ona im tylko trochę ufała i tak robiła co uważała. Bo czary sobie, a życie sobie... z żołędzi może konika zrobię.... Ps...słyszałem kiedyś od pewnej babki, że te kasztany nie na zabawki, dobrze je trzymać pod łóżkiem nocą, lecz zapomniałem na co i po co?
Takie same są nasze tęsknoty....Takie same banalne kłopoty....Takie same radości i smutki oraz tych smutków skutki....Taka sama jest nasza codzienność...Taka sama bezkresna bezsenność. Taka sama udręka czekania ...i takie straszliwe pragnienie kochania.
