سکوتی عمیق...
ستایشی بی منتها...
بدون میانجی کلمات؛نیایشی در درون احساس و عاطفه.
در این نوع نیایش چیزی نباید بر زبان جاری شود؛چگونه می توان کلمه ای را بر زبان
جاری ساخت؟
خداوند هیچ زبانی را به اندازه زبان سکوت دوست ندارد.
بنابراین هرچه بر زبان جاری کنیم گویی با زبانی بیگانه با خدا سخن گفته ایم.
ممکن است استفاده از کلمات ما را راضی کند، که می کند!
ممکن است ما را تسکین دهد، که می دهد!
ممکن است الهام بخش باشد، که هست!
اما حقیقتا چه چیزی را می توان به خداوند گفت که او پیشاپیش آن را نمی داند؟
پس تنها در پیشگاه او سر فرود بیاوریم و شاکرانه و عابدانه سکوت کنیم...
نیاز یعنی این...
نیاز قلب نیایش است...
ﺧﺪاوﻧﺪ در سختیها ھﻤﺮاه ﺷﻤﺎ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﯾﺶ اﺷﮑﮭﺎی ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاھﺪ زدود .
ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﺎر ﺷﺠﺎﻋﺎن اﺳت
سلام
روزتون پر شادی
