Smutek, żal, cierpienie to dawka śmiertelna
Atakuje mój umysł i serce
Zlewa się do nich, chce przebić barierę obrony
By zadać ostateczny cios, nie do przeżycia.
Czuję jak to okropne uczucie
Przyszywa moje ciało, ale bardziej dręczy duszę-śiątynie metafizyczne doznań i doświadczeń
Która sprawia, że smutek nam podcina skrzydła
A radość uskrzydla.
Jednak te szpile zadawane mojej duszy są nie doznieśienia,
Jakbym musiała znośić najgorsze średniowieczne tortury!
Ale nie łamią mi kośći kołem
Tylko kruszą na kawałki moje serce,
Rozdzierając je i rozszarpując jak tylko potrafią!
Nie kroją na kawałki mojego ciała, nie ćwiartują
Lecz tną mój mózg bym nie mogła pozbierać myśli, znaleść rozwiązanie.
Nie trzymają w lochu, żywiąc mnie samą wodą i chlebem
Lecz rzucają mi w twarz garść problemów bym nie widziała świata
By móc pożywić się jego optymistycznymi problemami.
Czy ból fizyczny jest zatem gorszy od psychicznego
Czy też jest to na odwrót.
Ile jeszcze muszę przeżyć doświadczeń by odpowiedzieć sobie na to pytanie.
Chyba już nic, bo trzeba sobie najpierw odpowiedzieć samemu co nam sprawia większy dyskomfort.
Czy jesteśmy wrażliwi?
Czy może tępi na zwykłe uczucia?
Czy potrafimy czuć to czego inni nie dostrzegają?
Bo to jest kluczowe rozwiązanie tej sprawy
Hmm ciekawe czy tak naprawdę myśle jak napisałam :D
No to poproszę o wypowiedzi na ten temat ;D
Pozdrawiam tyle chyba na dzisiaj :) buskaaaaaaaaaaaaaaa
